كابوس

خواب از چشمانش پريده بود

بدنش از كابوسي كه ديده بود خيس

باز هم گريه كرد

اينبار بلند و صدادار

اما غصه هيجا نرفت

وقتي دوباره بيدار شد

اولين چيز همان حس دلتنگي هميشگي بود

سردرگمي

آهسته آهسته قدم برمي داشت حتي خودش هم نميدانست كه چه مي‌خواهد

سردرگمي بدترين احساس بود

شايد دوست داشت كه باز هم بخواند

شايد دوست داشت باز هم

نه نمي‌دانست چه مي خواهد

به راستي گيج بود

يونيفرم بدون پدر

مدالها چه پاسخي براي كودك بود
آيا يونيفرم بدون پدر حكم مهرباني را داشت
.جنگ چقدر نفرت انگيز بود

خواب

شايد كه خواب خستگي ها را مي‌برد
و شايد كمبود بي‌خوابي ها را
اما فكر هرگز
چرا كه تا چشم باز كرد چشمان خيس كودك جلوي چشمانش بود

قدري مهرباني

آه ميكشيد و حسرت مي‌خورد

سي پنج سال براي ديدن و نداشتن

زمان زيادي بود

دوست داشت او هم مانند ديگران مي توانست

تنها مي‌توانست قدري مهرباني ببيند

عذاب وجدان

به پنجره خيره شده بود

نميدانست به چه مي‌انديشد

شايد به كشته شدن لحظه هايش

و عذاب وجداني كه لحظه ايي رهايش نميكرد

دوباره به كلمات لاتين چشم دوخت

چه دليلي داشت كه اين همه لغت را بلد باشد؟