مادر

اگر جانش را مي‌داد راز دختر را فاش نمي‌كرد

حاضر بود بخاطر او هر دروغي بگويد

و دختر دلش قرص بود چرا كه كسي مثل مادر را داشت

نابينا

پرش كودك شاد از پرچين
صدايش چون فرياد
" كوري در راه است"
بگو " نا بينا"
دهنش را كج كرد
دور شد چون باد
گذرش در بستان
چون كلاغي بود در دشتي سرسبز
نابينا آمد
عصايش در دست
لحظه ها كندتر از هر وقتي
چشمانش پر اشك
دلش پراز دلتنگي

جاده

چشمانش مي سوخت
مي‌دانست بايد بخوابد
اما خوابيدن چه حاصلي داشت؟
جز نديدن ديدينها
و تمام شدن ساعتي بيخيالي

شكننده

چقدر شكننده است و چقدر بي پناه

چطور وقتيكه كوچيكه اينهمه مراقبش هستيم

ولي وقتيكه يه كم صداش كلفت شد

و يا كفشهاي پاشنه بلند پوشيد فكر ميكنيم عاقله

و مي‌تونه همه كاري انجام بده

روستايي

دشتهاي سبز
حتي سفيد
پر از برف و سرما
چقدر دوست داشتم روستايي بودم
دستهايم پينه ميزد
چندين لباس روي هم مي‌پوشيدم
و به دنبال گوسفندان مي‌دويدم
چقدر دلتنگم
و چقدر خسته
كاش مي‌شد روي پرچينها بنشينم
و به انتهاي افق نارنجي نگاه كنم
سوز سرما در استخوانم برود
و آب از بيني ام سرازير شود
كاش مي شد روياها زنده شوند
كاش مي‌شد

ندامت

آبي كه ريخت را نمي‌توان جمع كرد

پس حرفي نزن كه پشيمان شوي