آرامش

مرد با نفرت به صورت زن نگاه كرد و صدايش را بالا برد :" همه كارهات همينه هميشه مي‌خواهي تظاهر به مريضي كني ، منم كه توي درد مي‌سوزم و مي‌سازم نمي‌تونم بخوابم....
زن سرش گيج رفت و صداي مرد در سرش پيچيد به بچه هايش فكر مي‌كرد دلش براي آنها تنگ مي‌شد ولي دوست داشت دردش قطع شود. سرش را برگرداند و به صورت مرد نگاه كرد باز چشمانش را بست و به ياد تولد اولين فرزندش افتاد چقدر درد داشت اما پر انرژي بود. باز هم صداي مرد افكارش را بهم ريخت ديگر قدرت نفرين كردن هم نداشت. به پنجره نگاه كرد و به دنيايي كه برايش ارزشي نداشت . باز هم سرش گيج رفت و همه چيز سفيد شد خودش را در لباسي سفيد ديد كه بالاي همه پرواز ميكند. فرزندانش گريه مي‌كردند و مرد توي سرش مي‌زند. اما ديگر دردي نداشت پاهايش را تكان مي‌داد و بلند بلند مي خنديد.
دلش براي بچه هايش تنگ شد دوست داشت آنها را به آغوش بكشد و ببوسد اما ديگر دير شده بود ولي صداي داد زدني در كار نبود. سكوت بود و آرامش.
به سمت جمعيت عزادار رفت براي او گريه مي كردند دستي به صورت دخترش كشيد و گفت :" من راحتم خودت رو ناراحت نكن ديگه درد ندارم"
دختر سرش را برگرداند، مادر اشكهايش را پاك كرد و لبخند زد. " من در آرامشم، اينجا هيچكس سرم داد نميزنه، هيچكس دعوام نميكنه. پاهام هم درد نميكنه . براي چي گريه ميكني"
دخترك لبخند زد. دستش را به سمت مادر برد . اما او رفته بود.